باران نم نم می بارید. هوا کمی خنک تر از روزهای قبل شده. پنجره را بستم. در سکوت قبل از خواب، صدای قطرات باران که به دیواره کانال کولر روی پشت بام می خورد را می شنیدم. صبح که از خواب برخواستم، با خودم گفتم باران باریده و حتماً هوا کمی تمیز شده! پنجره را باز کردم. به به! عجب هوایی...
چند نفس عمیق کشیدم. به وضوح شادابی را در وجودم احساس کردم. آسمان همچنان ابری و زمین هم خیس بود. قطرات معلق باران را میشد دید.
پنجره را باز گذاشتم. در پشت میز مطالعه ام نشتم. داشتم کیف می کردم. گفتم چه میشد اگر هوای تهران همیشه همین جوری باشد؟! تمیز و البته خنک!
از کوچه صدای ترقه می آمد. یادم افتاد چارشنبه سوری است. به گذشته ها رفتم و سعی کردم در ذهنم مرور کنم که در کدام دوره تاریخی و در زمان کدام سلسه‌ی پادشاهی در چارشنبه سوری از ترقه استفاده می شده! گرچه موردی پیدا نکردم اما خب شاید تاریخ خوب بلد نیستم! آخر این کارها چه معنی دارد؟ چه لذتی می تواند داشته باشد؟ آیا نوعی هیجان در آن دخالت دارد یا نشانه وجود خشونت و خشونت گرایی است؟ ته مانده های کیف پول مان را هم بدهیم ترقه که چه بشود؟ آلودگی صوتی ای هم که ایجاد می کند، چقدر التماس دعا می طلبد! حیف که به دموکراسی اعتقاد ندارند! وگرنه نظرما را هم می پرسیدن که آیا دوست دارید صدای ترقه هایمان را هم بشنوید یا نه؟! درهمین فکرها بودم که بوی گوگرد به مشامم رسیده؟ تعجب کردم! از صدای ترقه ها، به نظر می رسد حداقل 500 متری از اینجا فاصله داشته باشند. چطور بوی گوگرد تا اینجا رسید؟ یاد هوای تمیز امروز افتادم. از پنجره آسمان را نگاه کردم. آن گونه که باید تمیز نبود و سیاهی دوده را می شد دید، اما خیلی وقت بود این جوری هم تمیز نبوده. دوباره بوی گوگرد را احساس کردم. فکر کردم که همین ترقه های کوچک چقدر می توانند هوا را کثیف و آسمان را سیاه کنند....
