افزایش جمعیت و سیاست ها؛ تولید جرم با چاشنی اجبار!

همواره از جمعیت به عنوان یک مولفه اقتدار و عنصر توسعه و پیشرفت هر کشوری یاد می شود. اگرچه به نظر می رسد که مهم تر از کمیّت جمعیت، کیفیّت آن می باشد. شاخص های کیفیت را هم می توان از دو جنبه مدنظر قرار داد:

 وضعیت بودن (شامل درآمد سرانه، امید به زندگی، آموزش، کیفیت زندگی، شاخص های تغدیه و امثال این) و دیگری وضعیت شدن (شامل ویژگی های اکتسابی که یک جمعیت به دست می آورد. مثلاً یک جمعیت متخصص و سالم و باسواد). وضعیت بودن حالتی بالقوه است که تجلی آن را در وضعیت شدن می توان دید.

این مقدمه برای آن بود که بگویم از چندی پیش تأکید برخی از مسئولین بر افزایش جمعیت کشور است. این نظر البته به جهات بسیاری درست است اما اینکه آیا الان باید جمعیت بیشتری داشته باشیم یا نه، موضوع و بحث دیگری است. وقتی که در شرایط فعلی، با جمعیت 80 میلیونیِ کشورِ پهناور و غنی ما، به دلیل سوء مدیریت های فراوان، همچنان مشکلات و کمبودهای اساسی برای بخش عمده ای از جمعیت فعلی وجود دارد، طرح افزایش جمعیت، ایده به‌هنگامی نیست.

جدای از این، اینکه راه های دست یابی به چنین هدفی چه ها باید باشد، نیز خود جای بحث فراوان دارد. به لحاظ علمی، یک راه دست یابی به چنین هدفی، حذف عوامل و علل ازدواج نکردن جوانان و متعاقباً عدم تمایل آنان به بچه‌دار شدن است. از زمان طرح ایده افزایش جمعیت، علیرغم پیگیری اخبار، نشنیده ام که سازمان های مسئول و دست اندرکار، طرح و برنامه یا حمایتی‌ای برای دست یابی به این هدف ارائه کرده باشند و درعوض؛ به اصطلاح توپ را به زمین خودم مردم انداخته اند. نمونه آن، تصویب کلیات قانون حبس 2تا5 سال برای جلوگیری دائمی از بارداری در مجلس است! آیا درک اینکه شرایط اقتصادی و اجتماعی بهتر شود، مشکل عدم گرایش به ازدواج برطرف می شود، دشوار است؟ طرح و تصویب چنین قوانینی چقدر می توانند راهگشا باشند؟ بعلاوه، جدای از اینکه این قانون نوعی مداخله در زندگی خصوصی مردم قلمداد می شود، روشی برای تولید جرم در جامعه است...