همیشه شنیده‌ایم انسان موجودی اجتماعی است، این ادعا دلایل مختلف داشته است؛ اینکه انسانها به توانایی، ساخته ها و کمک دیگران نیاز دارند، شاید بخشی از آنها باشد. اما می‌خواهم به یکی دیگر از این مولفه‌های اجتماعی بودن اشاره کنم و آن نیاز به تایید و قبول از طرف دیگران است: نیاز روانی به دوست داشتن و دوست داشته شدن، تنها جزئی از همان تأیید و قبول است. انتخاب دوست از همفکران و هم مسلکان نیز می‌تواند به شکلی بیانگر همین نیاز به تأیید و قبول توسط دیگران باشد: دوستانی که نظرات ما را تأیید می‌نمایند و دوستانی که نظرات و لذا خود ما را قبول می‌کنند.
این روزها، مصداق این موضوع را در شبکه‌های اجتماعی نیز می‌بینیم. در گروه‌های مجازی و جایی که امکان لایک وجود دارد، اگر کسی مطلب به اشتراک گذاشته من را لایک نمود، خوشحال می‌شوم و به عنوان قدردانی، سعی می‌کنم مطالب او را لایک کنم! نه اینکه همیشه این گونه باشد اما به مرور احساس می‌کنیم چقدر با آن فرد هم نظر هستیم و رابطه مان متفاوت می‌شود. چنانچه این فرد از جنس مخالف باشد، سمت و سوی رابطه متفاوت تر می‌شود!
چند وقت پیش مطلب طنزی در فضای مجازی خواندم بدین مضمون که همه چیز از یک لایک شروع شد و حالا میرویم که جواب سونوگرافی رو بگیریم! جدای از ظاهر طنزگونه، این مطلب دقیقاً اشاره به همین خصوصیت اجتماعی انسان ها دارد. در فضای گمنامی و غربت دنیای مجازی، اگر مطلبی را به اشتراک گذاشتیم و کسی آن را لایک کرد(حالا بماند شاید اصلاً آن مطلب را نپسنیده باشد!)، نشان از تایید سلایق و نگرش ما (ولو از طرف یک نفر در جمع 200 نفری) دارد و همین تعمیم دادن البته در کنار برخی متغیرهای دیگر نظیر احساس تنهایی، به مرور ما را به آن شخص علاقمند می‌کند و احساس می‌کنیم که می‌توانیم با او کنار بیایم و چرا که اشتراک و علائق یکسانی داریم! بسیاری از آشنایی ها و دوستی ها در فضای مجازی از این جا نشأت می‌گیرد...
